ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΗ ΝΥΧΤΑ - VAN GOGH

Σκοτείνιασε κι η θλίψη μου φωτίζει την ανάμνησή σου
σα πληγωμένο φεγγάρι σ' αδιάβατο ουρανό.
Το τραπέζι μας επίμονα άδειο.
Τ' άστρα αρχάριες του πόθου νότες
στης μοναξιάς τον εκκωφαντικό σκοπό.
Τα βήματα στο πλακόστρωτο απελπισμένες ονειροφαντασίες.
Οι υποσχέσεις επίπονες ανεκπλήρωτες ονειρώξεις.
Το μέλλον, βρέφος στη γέννα νεκρό.
Ένα δάκρυ κοντοστέκεται
αναπολώντας στιγμές που δε ζήσαμε.
Το τσιγάρο αφήνει τα χείλη,
χαράζοντας πύρινο αντίο στο παγωμένο κενό.