Η παρούσα μελέτη εστιάζει στον ρόλο της ελληνικής εκπαίδευσης στην τουρκοκρατούμενη Θράκη, και συγκεκριμένα στο βιλαέτι της Ανδριανουπόλεως, κατά τον ύστερο 19ο αιώνα. Η χρονική περίοδος επιλέγεται σκόπιμα, καθώς οι τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα και οι αρχές του 20ου σημαδεύονται από έντονες εθνικές αντιθέσεις στα Βαλκάνια. Η εκπαίδευση, ως ιδεολογικός μηχανισμός, έρχεται στο προσκήνιο ως όχημα διαμόρφωσης εθνικής συνείδησης και προώθησης εθνικών συμφερόντων.

στην εκμάθηση και διάδοση της ελληνικής γλώσσας. Η γλώσσα, όντας θεμελιώδες στοιχείο εθνικής ταυτότητας, αποτελεί πεδίο έντονου ανταγωνισμού. Η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στους Έλληνες υπηκόους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στοχεύει στην ενίσχυση της εθνικής τους συνείδησης και στην τόνωση του αισθήματος ανθεκτικότητας απέναντι στις πιέσεις αφομοίωσης.

Αφετέρου, η ελληνική εκπαίδευση φέρει έντονα αλυτρωτικά χαρακτηριστικά. Η προώθηση της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού συνυφαίνεται με την καλλιέργεια της ιδεολογίας της Μεγάλης Ελλάδας.

Αναλύονται οι μορφές και οι μέθοδοι που υιοθετήθηκαν από την ελληνική εκπαίδευση στην Αδριανούπολη για την επίτευξη των προαναφερθέντων στόχων. Εξετάζονται οι διδακτικές πρακτικές, τα εκπαιδευτικά προγράμματα, η δραστηριότητα των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, καθώς και η αλληλεπίδραση της ελληνικής εκπαίδευσης με τον τοπικό πληθυσμό.

Επιπλέον, η εργασία διερευνά τις αντιδράσεις που προκάλεσε η δραστηριότητα της ελληνικής εκπαίδευσης στην Αδριανούπολη εκ μέρους των οθωμανικών αρχών και των άλλων εθνοτήτων που συνυπήρχαν στην περιοχή. Αναλύονται οι προσπάθειες των Οθωμανών να περιορίσουν την επιρροή της ελληνικής εκπαίδευσης, καθώς και οι ανταγωνισμοί που εκδηλώθηκαν με άλλες εθνότητες, όπως οι Βούλγαροι και οι Τούρκοι.