Με αναμνήσεις χαραγμένες βαθιά,

με την ηχώ της σιωπής του φορές πολλές,

με την μουσική του και με πρόσωπα αθωότητας

που αναζήτησαν τρόπους καθαρούς και αυτόνομους,

με συνοδοιπόρους, βουτηγμένοι όλοι μαζί,

σε έναν ωκεανό ανιδιοτέλειας και προσφοράς,  

με Λόγια και Πράξεις,

με μια παλάμη ανοιχτή, γεμάτη φιλότιμο,

αφορμή για την έγερση του άλλου τρόπου,

με μικρές στιγμές ακρίβειας,

με τις όμορφες εκδοχές του για την συνέχεια,

με μια ελεύθερη ανοιχτή γνώση,

με μια  τρυφερή ελληνική ματιά στον κόσμο.

΄….. έτσι θυμάμαι τον Τζίμη(Δημήτριο Καστρίνη)….

 Μιχάλης Σπανίδης